Sevelim mi, Sövelim mi ?

Öncelikle yüreğimize hançer gibi saplanıp ömür boyu çıkmayacak olan Trabzonspor markasının küme düştüğünün altını çizelim.

Yaşatmaya çalıştığımız basketbolumuz adına bu acı yüreğimize öyle bir saplandı ki, ne sezonu değerlendirdik, ne de bunun sorgulamasını yaptık.

Kısaca yapamadık.

Çünkü BBL’de olan bir takımı küme düşürmek adına sezon başından beri o kadar hatalar yapıldı ki, bunları ortaya döküp yeni sezona başlamak, üstelik tüm yatırımı Trabzonspor Kulübü’nün üstlendiği yeni bir sezona başlamak hiçte kolay olmayabilirdi.

Biz de kenara çekilerek bekledik. Hata mı ettik? Eğer ki olaya, altyapılarımızda bulunan minik basketbolcularımız penceresinden bakarsak hayır. Çünkü iyi bir jenerasyonun geldiği o miniklerin hayallerine, kısaca geleceğimize darbe indirmek istemedik. “Neden” sorusunun kısa özeti bu.

Kısaca bazen yazarak destek olursunuz, bazen da susarak.

****************

Malum, yeni sezona mağlubiyetlerle başladık. Sebepleri noktasında baktığımızda ise; Takımın yaş ortalamasının yüksek olması, yanlış oyuncu tercihleri, yabancı oyuncu transferindeki duvarlar, takımın kondisyonunun olmaması, takımın savunma yapamaması, gençlerden daha az istifade edilmesi, sezon başı ortaya konulan üst düzey takım söylemiyle çıtanın yüksek konulması vs. gibi ortaya bir sürü tespitler koyabilirsiniz, koyarız da.
 
Bunlar tercihlerle alakalı teknik ve yapısal kısımlar. Detaylarına diğer yazılarımızda değiniriz. Ama öncelik bunlar değil, bence sorun daha vahim!

En son yazacağımızı en baştan yazalım. Bu takımın ve organizasyonun en önemli eksiği “sevgi”dir. Teknik ve oyuncu bazlı hatalar ise sonrasında gelir.

Eğer ki insan temelinde yürüyen bir organizasyonun içine “sevgi” , “saygı” ve “insana değer” kavramlarını katamazsanız, kısaca kolej havasını yaratamazsanız baştan kaybedersiniz.
 
Trabzonspor için büyük bir kayıp olduğuna inandığım için tek bir örnek vereceğim. Bugün bu takımın kondisyoneri yok ve bu takım kondisyon sıkıntısı yaşıyor. Ve belki de hepimizden çok Trabzonsporlu olan kondisyonerimizin eşyalarını toplayıp Trabzon’dan apar topar kaçmasının tek sebebi para değil, kendisine insani değer verilmemesiydi. Çoğaltmak mümkün, sadece bu örnek yeterli.

Kulübün geçmişte yaşadığı sıkıntılar belli, mevcut teknik ve oyuncu kadrosu da bunun farkında. Öyle olmasa, geçmişte kulüple icralık olan oyuncular bile bugün tekrar benzer sıkıntılara göğüs germezdi.

Ve bu insanlar önlerine konan bir hedef doğrultusunda el ele vererek tüm zorlukların üstesinden gelmek için inandıkları ve güvendikleri insanlarla yola çıktılar. Çünkü bilinen zorluklarla gelebilecek olan başarıdan alınacak olan keyif, sıradan alınacak keyiften kat be kat fazla ve değerlidir.

Demek ki ortada senin hedefin doğrultusunda bir araya gelen, sana inanan ve senin de inandığın bir ekip var. Bu ekibe destek mi olmak lazım, hedefin doğrultusunda 2 maç kaybetti diye küfretmek mi ?

Ödemeleri geciktirebilir, hatta aksatabilirsiniz, bilirler. Organizasyonun ayağında eksiklikler olabilir, anlarlar. Yeter ki bu insanlara “insan” olduklarını hissettirin, değer verin, emeklerine saygı gösterin.
 
Spor kavramının özüne ters olan baskıyla, tehditle ve korkuyla bir hedefe varmak mümkün değildir.
 
Parkeye çıkan, parkeye çıkanları yöneten insanların kafasında sadece ve sadece parkede verecekleri savaş olmalıdır. Eğer ki kafalarını farklı şeylerle meşgul ederseniz nasıl başarı beklersiniz ki ?
 
Başarıyı getirecek bir başka önemli nokta da organizasyonun sağlıklı yapılanması ve yürütülmesidir.

Formül ise çok basit.

Organizasyonu ortaya çıkarıp sağlıklı yönetecek bir başkan ve yönetim, sportif operasyonu yönetecek bir isim, bu isim etrafında toplanıp kaynaşacak olan teknik ekip ve oyunculardır. En önemlisi bu organizasyon yapısını oluşturan  dişliler birbirine karışmayacak. Eğer ki karışırsa tüm dişlileri parçalarsınız.
 
Ayrıca bu organizasyonun hamurunu “insana değer”, mayasını ise “saygı ve sevgi” oluşturacak. Başarının anahtarı burada. Tersi basketbolun, kısaca sporun ruhuna ve doğasına aykırıdır.

Bunları sağlayamazsanız geçmiş olsun. Yaşadığımız tecrübelerle sabit olduğu gibi; nasıl kadro kurarsanız kurun, hangi teknik ekiple çalışırsanız çalışın başarılı olma şansınız sıfırdır.
 
Neden sıfırdır diye sorarsanız da; geçmişte yaşadığımız benzer sıkıntıları sorduğumuzda, zamanın kaptanı Umut Tınay’ın bana verdiği “Takımdaki sıkıntıyı bana değil, soyunma odasında bizi tehdit edip küfredenlere sorun” cevabıyla vereyim!

Şimdi ben de sorayım, başarı için ne yapmak lazım. Sevmek mi, sövmek mi ?