@seemirz

Bazen taraftar için bir basketbol maçı, sadece bir maç değildir. Hayatın tüm planları, hisleri ve kararları o anın içinde erir. İşte o gün benim için böyle bir gündü...

2009 yılı Ocak ayının son günü ve İzmir'de Trabzonspor Basketbol Kulübü ile son dönemlerdeki belalısı Bornova Belediyesi’nin maçı vardı. Finalleri bir önceki gün biten, benim de maç ile aynı gün Trabzon’a uçağım vardı. Uçak 17:50'de, maç ise saat 14:00'te. Salonu tam hatırlayamasam da Basmane civarında olduğundan eminim. Eve gidip bavulumu alıp uçağa yetişmek için ortalama 2 saatim olacaktı ki bu da her şey yolunda giderse. O dönemde uçak biletlerinin bir öğrenci için çok uygun olmadığını düşünürsek, birçok kişi risk almaya gerek yok der ve maçı izlememeyi seçebilirdi, ben hariç... Yazının başında dediğim gibi, Bornova Belediyesi bizim o dönemki belalımız. Ne başarmak istesek karşımızda duran bir duvar vardı ve o maçta salonda olmamak benim için düşünülemez bir şeydi.

İlk periyotta bir Karadeniz fırtınası gibiydik, her sayı sonrası bizim tribünde alkışlar yankılanıyordu. Maalesef o fırtına, ikinci periyotta yerini sessizce esen bir melteme bıraktı. Sadece 4 sayı attığımız ikinci periyot sonrasında, skor tablosuna baktıkça umutlarım tükeniyordu ama salondan çıkmak asla aklımdan geçmedi. Sanki geçen sene vizyona giren filmin devamını çekiyorduk; sezonun ikinci Bornova Belediyesi mağlubiyeti. Benim gibi Bornova'da yaşayan biri için çok acı verici bir şeydi. Her günüm bu maçı hatırlatan şeyler ile geçecekti. Bundan daha acı verici bir şey de salonun kapılarını kapatıp çıkmamıza izin vermemeleriydi. Ortamdan fair-play ruhunu kovan biz değildik ama kapalı kapılar ardında bekletilen biz olmuştuk. Uçağa yetişmem gerektiğini, maç bittikten on dakika sonra hatırladım. Bir buçuk saatim vardı. Zaman hızla akıyordu ama ben hâlâ salondaydım. Aklımdan geçen tek şey maçı nasıl kaybettiğimizdi. Her şeyin ters gittiği anlarda insan bazen neden başladığını sorgular, ama ben asla geri neden orada olduğumu düşünmedim. Kapıya gidip güvenliklere durumu anlattım ama çıkmama izin vermediler. Birkaç dakika sonra kapılar açıldı ve ben koşmaya başladım. Metro, ev, taksi… Sürekli saate bakıyordum, kalbim hızla atıyordu. İçimden bir ses, "Artık imkânsız," diyordu ama vazgeçmedim. Uçağı kaçırırsam büyük ihtimalle tatilde eve gidemeyecektim ve bunun karşısında ailemden duyacaklarımı hayal bile edemiyordum. Alelacele evden çıktım, bir taksinin yanına gittim. Havalimanı için gerekenin yarısı kadar param vardı. Anlattım; "Abi, atla koçum," dedi, atladım. Cebimde uçağa yetişemezsem eve dönecek para yoktu. Uçağın kalkışına 5 dakika kala taksi havalimanına girdi. Bugün olsa çoktan vazgeçmiştim ama o gün, o uçağa bineceğime dair ümidimi kaybetmemiştim. Koşturarak gişelere gittim, durumu anlattığımda karşımdaki hanımefendinin acıyarak bakan gözlerini hiç unutmuyorum. Tek söylediği: “Maalesef Beyefendi, bir dakika sonra uçak kalkışa başlayacak. Yapacak bir şey yok.”

Olaylar o anda biraz değişti. Annemi arayıp uçağı kaçırdım diyordum ki ekranlara 45 dakikalık bir rötar bilgisi geldi. Devamını özetlersek onlarca telefon konuşması, uzun süren yalvarmalar ve annemin ilgili birimin amiri ile konuşması sonrası uçağa binebildim.

Sabredip buraya kadar okuyanlara çok teşekkür ederim. Büyük ihtimalle şunu diyorsunuz: "Bunları bize neden anlatıyorsun?" Tek bir sebebi var.
Yıllar geçti ama o günü hiç unutmadım. Uğruna uçağımı kaçırmayı, son paramı harcamayı göze aldığım Trabzonspor, geçen hafta yeniden profesyonel liglere döndü. Bugün, o renkler bir daha sahalardan eksik olmasın diye dua eden her taraftarın kalbinde aynı tutku var.
“Bordo-mavi renk parkelerden bir daha ayrılmasın.”

Çünkü birkaç gün önce kaybettiğimiz Şamil Ekinci'nin de dediği gibi,

“Trabzonspor ona hayat verenlerin hayatıdır.”

Ve bizler, o hayatı yaşamaktan asla vazgeçmedik.