Sezon bitince kısa bir ara verelim, gerçi gündem yoğun ama fırsattan istifade köyümüze (Selazur) gidip dinlenelim, soluklanalım ve sezona dinç girelim dedik.
Bu kısa tatilde birazcık yöremizden aklımızda kalanları da paylaşalım.
Karadeniz’de köylere dönüş, değerlerine/kültürüne sahiplenme kıpırtıları var. Bunun bir örneği de, Selazur’da yapılan ve tulumuyla kemençesiyle, pekmeziyle, mısırıyla eğlenceyi harmanlayıp şenlik havasında kendi kültürünü yaşatma çabaları.
Zor ve meşakatli. Özveri istiyor, emek istiyor. Kutlamak lazım Muhtar Sabri Alper ve arkadaşlarını. Tıpkı tüm Karadeniz’e yayılan ve şenlik havasında geçen kendi kültürlerini yaşatma çabaları gibi.
Bizi biz yapan ve ülkemizin çimentosu konumuna getiren değerler; Karadeniz’in o güzelim doğasıyla zeki insanlarının bir araya gelmesi değil midir?
Ancak, bizi biz yapan değerlerimizin en önemli parçası olan derelerimize vurulan prangalar yüreğimizi sızlatıyor.
Manzarayı görünce inanamadım.
Hiç Karadeniz’in hırçın sularına koşarcasına akan ve kültürümüzün bir parçası olan, alabalıkların horon oynadığı ve uğruna destanlar yazılan derelerimize kelepçe vurulur mu?
HES’ler zaten aldı başını gidiyor. Karadeniz’de yaklaşık 500 adet irili ufaklı HES sayesinde derelerimiz neredeyse elden gitmek üzere, haliyle kültürümüzü bağrımızdan söküp atıyorlar. HES’ler zaten başlı başına bir sıkıntı, ayrıca ele alacağız.
Şimdi de dereleri ıslah çalışmaları diye bir uygulama başlamış ki manzarayı görünce kanımız dondu!
Gereken yerde yapılsın, yapılması da lazım. Ama yıllardır mevcut yatırıma gerek bırakmayacak derecede az zararı olan derelerimizde yapılan bu çalışma ve tahribat, kendi kültürümüzü yaşatmaya çalıştığımız tulumlu, mısırlı, pekmezli şenliklere tamamen ters.
Koca koca dozerler girmiş derelerimizi yıkıyorlar, çocukluğumuzdan kalma güzelim derelerimizin tüm yapısını bozup kelepçe vuruyorlar. Horonlar tepen alabalık neslini öldürüyorlar. Kilometrelerce beton duvarlar yapıp, üstelik bunları, yaban hayatının inip bir damla su içmesine olanak sağlayıcı tedbirler almadan yapıyorlar!
Nerede bizim kültürümüze verdiğimiz değer, önem, sahiplenme ve yaşatma içgüdüsü?
Hiç dereler özgür akmadan kültürümüzü yaşatmak olur mu? Derelerimize prangaları vurup “Sen şuradan akacaksın, yoksa sana yaşama şansı yok” diyoruz.
Yapılan maddi yatırımın rakamsal hesaplarına hiç girmiyorum. Girmiyorum çünkü devletimizin bunlara akıttığı paraların karşılığı hiç değil, olamaz da. Belli ki farklı hesaplar var!
Ama görünen bir şey var ki, derelerimize kelepçeler takılıp özgürlükleri ellerinden alınıyor.
Bir kültürü yaşatmak için çabalarken, diğer bir kültürümüzü ellerimizle yok ediyoruz!